Zwemdrama

Ik roep hard zijn naam, hij loopt door, de kant houdt op, het water begint en ik zie hem, in zijn geheel, onder het water verdwijnen.

Zeg vakantie en de kinderen zeggen in één adem: zwemmen. Het is veruit hun meest favoriete bezigheid als we op vakantie zijn. Ik ben iets minder enthousiast. Vind het, met drie kinderen zonder diploma, intensief. Mijn aandacht kan geen moment verslappen. En dat in een overvol zwembad met rondrennende, schreeuwende kinderen, rondvliegende ballen, kinderen die onder water zwemmen, meerdere baden in één ruimte, glijbanen, watersproeiers en slechts één paar ogen en twee handen.

Niet alleen de kinderen zijn na afloop uitgeput. Ook ik moet even aan de oplader.

Als Mark mee is en de kinderen uiteenlopende wensen hebben, kunnen we de aandacht verdelen. Gijs is bij hem als ik de meiden meeneem van de glijbaan. Eén voor één bij mij op schoot. Elk een keer alleen terwijl ik beneden klaar sta om ze op te vangen. Gijs is al onrustig. Hij wil het zelluf doen. Iets wat onmogelijk is in het water. Na een aantal keer van de glijbaan, ga ik ook met Gijs, terwijl de meiden bij Mark zijn. Gijs vindt het fantastisch!

Om Mark wat lucht te geven, neem ik Gijs daarna mee naar het peuterbadje. Daar kan hij zelfstandig van de kleine glijbaan en ik neem plaats in het lage, maar warme water. De hoge concentratie urine helpt daar vast aan mee. Het badje is niet groot, maar groot genoeg als je twee bent. Achteraf wenste ik dat het groter was.

Want wanneer Gijs, voor de zoveelste keer van de glijbaan gaat, heeft hij er ineens genoeg van. Met één stap stapt hij over de rand. Ik noem zijn naam en spoor hem aan te wachten. Het heeft niet het gewenste resultaat. Mijn roep moedigt hem zichtbaar aan harder te gaan lopen. Ik ben ook overeind en loop vlug achter hem aan. Hij komt dichterbij het diepe bad en ik roep wat krampachtig zijn naam. Hij zet de eindsprint in en zo gebeurt het.

De kant houdt op, hij stapt zó in het diepe en ik zie zijn hele lijfje onder water verdwijnen.

Door de vleugels die hij draagt, komt hij weer richting wateroppervlak en voordat hij weer boven is pluk ik hem, als een vis aan de lijn, het water uit. Ik geschrokken, maar blij dat ik er op tijd bij ben en hij…kwaad!

Zel-luf doen! Krijg ik in mijn gezicht gespetterd.

Voor zover de dankbaarheid voor het redden van zijn leven.

Ik veeg de spetters uit mijn gezicht en besluit dat we gaan. Hoogtijd om op te laden!

4 reacties

  • Marijke Frank schreef:

    Ach meis wat heftig hé 3 kids zonder diploma….je hebt ogen te kort. Gelukkig dat je Gijs kent…! Dat is een enorm voordeel!!!
    Kus Marijke Frank!

  • E.Standaert schreef:

    Ik herinner me nog dat ik als driejarige op een kampeerterrein het zwembad inliep aan de ondiepe kant en doorliep tot het water tot mijn kruin kwam. Een onbekende man sleurde me uit het water. Ik had het niet eens benauwd gehad. Blijkbaar zit er een voorzieninkje in het ademsysteem van kinderen dat ongelukken voorkomt. ‘
    Jaren later heb ik als schoolzwemmoeder op de zelfde manier een buitenlands kindje opgetild dat ook stoïcijns doorliep naar het diepe terwijl haar moeder in een van-top-tot-teen-gewaad ongerust toekeek vanaf een verdieping hoger.
    Kleine kinderen en water, een gevaarlijke combinatie. Laten we alert blijven.

    • Ellen schreef:

      Beste E. Standaert,

      Bedankt voor uw reactie en inderdaad, kinderen en water zijn een gevaarlijke combinatie. Goed dat iemand bij u destijds zo alert was en u dat nu ook bent.

      Ik houd ook mijn ogen open en mijn blik wijkt niet af 😉

      Liefs Ellen

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.