‘Ik ben een leukere moeder als ik werk’. Deze zin kom ik regelmatig tegen in tijdschriften en hoor ik vaak genoeg om mij heen. De ‘werkende moeder’ zegt het en de zin wordt opgepikt, overgenomen en doorverteld. Zonder daar negatief over te zijn, overigens. Maar ik vraag mij af hoe ze dat doen. Een leukere moeder zijn als ze werken. Ik heb er over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik namelijk helemaal geen leukere moeder ben als ik werk.

Het begint de avond voor de werkdag. Dan pak ik de tassen in en zet ze klaar, compleet met een setje kleding, knuffeltje, voeding en speentje. Ja, de relatie met de speen is nog niet voorbij. Maar goed daar merken de meiden nog niets van. Het wordt pas merkbaar op de ochtend van de werkdag. De wekker gaat en in de rust en stilte van het huis, stap ik onder de douche en in de kleren, maak mij klaar en eet mijn ontbijt. De kinderen liggen beiden nog heerlijk te slapen, maar ik moet/wil werken, dus daar gaat de deur open en met een zachte stem en een aai over hun bol, wek ik hen uit hun slaap. Dan kleed ik ze aan, meestal Mark de één en ik de ander. Ze krijgen dat aan, wat al klaar ligt en door naar beneden om te eten. Na de fles gaat Saar alvast in de maxi cosi, Eva haar haren fatsoeneer ik terwijl ze eet. Met af en toe een lepel pap naast haar mond, omdat ik net op dat moment even aan haar hoofd ‘trek’ om de staart mooi recht te krijgen, waardoor haar hand lichtelijk uitschiet. Pap op? Mond schoonmaken, tanden poetsen, mama uitzwaaien na een kus en met papa in de auto. 

Bij het kinderdagverblijf kinderen eruit, Saar afgeven na een kus en knuffel. Om vervolgens Eva bij haar groep af te leveren. Eva vindt dat de laatste tijd even wat minder leuk dat afleveren en heeft een extra knuffel nodig en benoemt nog even dat ze liever mee gaat werken. Zelf weet ze inmiddels dat het niet kan, dus dat zegt ze dan ook. ‘Eva, mee werken!? Kan niet, Eva kindjes spelen, nee leuk.’ En met een dikke kus van papa dan toch maar gaan en het enigszins verdrietige meisje daar laten, waar ze liever niet wil zijn. 

Na de werkdag, haal ik hen op. Heel goed verdeeld, papa brengt en ik haal! Zowel bij de peuters, als bij de baby’s word ik met een grote glimlach ontvangen en ga ik met de meiden op weg naar huis. Thuis aangekomen is er geen tijd om samen te bouwen, met de poppen te spelen of samen te kleuren, nee want ik moet koken en ook Saar de fles geven. Na het eten Saar op bed, dan even met Eva spelen en dan al snel in bad en in bed en voorbij is de (werk)dag voor de meiden. Dan hoef ik niet te vertellen dat ik/wij dan nog gaan opruimen etc. om daarna even op de bank te zitten voordat Saar de laatste fles van de dag nog krijgt. 

En met de voetjes eindelijk omhoog, vraag ik mij na zo’n dag wel eens hardop af: ‘Leukere moeder als ik werk!?’ Het antwoord is voor mij makkelijk gegeven. Nee, ik ben geen leukere moeder als ik werk. Ik haal ze uit hun slaap, breng ze weg, ben vervolgens de hele dag afwezig. Als ze verdrietig zijn ben ik er niet om ze te troosten en wanneer ze iets nieuws leren mis ik dat. Als ik ze dan na een lange dag haal, heb ik geen tijd voor ze omdat ik direct voor het eten moet zorgen en kort na het eten is het tijd om te gaan slapen. Daar is toch niks leuks aan. Ik ben echt veel leuker als moeder als ik niet werk. Maar toch werk ik, ook omdat ik het leuk vind. 

Dus is dat het misschien, wat wordt bedoeld? Ik ben geen leukere moeder op de dagen dat ik werk, maar misschien ben ik wel een leukere moeder op de dagen dat ik niet werk, omdat er ook dagen zijn dat ik wel werk…Zoiets!?