Wat een gezellig ontspannen weekend moet zijn, wordt een misère.

Aangekomen na ruim drie uur onderweg te zijn geweest, zetten we de tassen in het huisje, plassen in rap tempo en lopen richting het restaurant. De serveerster wijst ons onze tafel waar wij nog even blijven staan, na de lange reis, terwijl wij de menukaart bekijken. De kinderen zoeken het vertier op. De keuze is snel gemaakt en we eten de maaltijd met smaak.

Ondanks de vertraagde reis redden we het belangrijkste deel van de avond net. De animatie! Een disco avond met een uil. Wie wil dat nou missen? Snel nog naar de wc jongens, kom gauw! En daar doe ik de ontdekking.

Na het “klaar”, papier in de aanslag en het voorover buigen, sta ik oog in oog met een hoeveelheid krioelende witte wormpjes, daar word je misselijk van. ‘O NEE!’ Ontglipt mij vol walging en drie kinderen vragen mij, nieuwsgierig als ze zijn, wat er is. Ik kies ervoor om het niet te vertellen. Raap mijzelf bijeen, schud de rillingen van mijn lijf en verplaats mij, na grondig handen wassen, richting de disco.

En terwijl zij langzaam loskomen tijdens de disco, Google ik op “wormpjes in ontlasting”. De informatie is duidelijk, met beeld en al. Ja, geen twijfel mogelijk, dit is het soort waarvan een heel leger mij zojuist aanstaarde. Ik word niet gerustgesteld, de horror wordt alleen maar meer.

Mijn kind is een broedplaats voor wormen, vermoedelijk maden: aarsmaden. Thuisarts.nl vertelt mij het volgende: In de avond en nacht komen de maden naar buiten en leggen rondom de anus eitjes. Je kan ze zien in de ontlasting, rond de anus, in ondergoed en kleding. Rillend en vol afschuw lees ik deze informatie en heel rap gaat mijn vinger naar het kopje: medicijnen. Goed dat wordt morgen hollen naar een drogist.

Na de animatie volgt terug in het huisje de informatie in Jip en Janneke taal en ben ik mijzelf eeuwig dankbaar voor de grondige manier van inpakken. Alcohol, dettol en chloordoeken zijn nu geen overbodige luxe. Ons wormenkind heeft er helaas erg veel last van. Jeuk. Van die krioelende maden daar. Ik krijg daar ongewild beelden bij. En papa is op dit moment de plek om bij tot rust te komen. Hij rilt tenminste niet. Het is een lange avond voordat iedereen in slaap is.

Eenmaal in bed denkt Mark grappig te zijn en vraagt:
Wipje maken? Werkelijk!? Ik ben nog nooit zo weinig opgewonden geweest als nu.

Eén voordeel van dit alles: Nu weten we in elk geval wel wat we morgen gaan doen!
Op een holletje naar de drogist. Ondanks dat er maar één bewoond wordt, kiezen we ervoor om iedereen mee te nemen in deze ontwormingskuur. Dat vraagt om uitleg. Ik ben er kort in:

We nemen nu allemaal één pil en over twee weken weer één. Dan zijn ze allemaal dood. Niet wij, maar zij.

Nu gruwelt iedereen, niet vanwege de aarsmaden, maar vanwege het woord dood. Het kan mij niet schelen. Niet eerder heb ik iemand zo graag dood gewenst.

Dit is pas deel 1, geloof mij, ik zou willen dat er geen deel 2 zou zijn.