Luizenmoeder 2.0

Na de wormen en de grappen over het onvermijdelijke vervolg in de vorm van hoofdluis, waar ik overigens niet aan wilde denken, is het nu toch daar.
De hoofdluizen hebben hun intrek genomen op de hoofden.

Massa invasie.

Het bericht verschijnt op de klassenapp. Keurig, netjes en duidelijk. Mijn kind heeft hoofdluis, ik behandel het en check ook uw eigen kind de komende tijd.

Eerste reactie: Ah getver, nee hè!

Maar er staat nog iets in het bericht. Namelijk dat bij de leerkracht al bekend was dat er hoofdluis in de klas is, van een andere leerling of misschien wel leerlingen. Dat begrijp ik niet. Is het niet handig om dit te melden, om verspreiden zo snel mogelijk tegen te gaan? Wel dus.

Dankzij deze ouder weten we het nu allemaal. Er heerst hoofdluis, ik moet de kinderen checken. Eerst een luizenkam aanschaffen en na schooltijd gelijk controleren. Als ik na school de winkel uit kom lopen met mijn nieuwste aanwinst, is Eva zo enthousiast dat ze over het hele plein juichend roept:

Mama, mama heb je de luizenkam? Mag ik hem eens zien, pleassse?

Zucht. Ja allemaal, er heerst hoofdluis. En ja mijn kind heeft ze wellicht ook. Ja, hartstikke leuk. Wist u dat we ook net aarsmaden hebben gehad!? Niet, o ja, ook zo gezellig. We kunnen een ongedierte hotel beginnen.

Hup en nu naar huis. Eenmaal thuis nemen ze één voor één plaats op de stoel voor een check. Niets te zien. Daarna spring ik in de auto op weg naar dé haard. Om te helpen met kammen. Als ze er namelijk wel zijn is het nogal een (pokken)werk om te doen. Pluk voor pluk, er secuur doorheen, kam leegmaken (ze plakken, dus ook dat is een klus op zich) en verder met de volgende pluk.

Het is gezellig. We kletsen bij, drinken tussendoor koude thee, luizenmoeders hè. De kinderen spelen om ons heen en wij verbazen ons over die kleine smerige rakkers. Verwonderd hangen we er met ons hoofd boven, niet te dicht erop en maken we foto’s.

Is dit het echt? Zo klein. Ze bewegen niet. Meer. Zou de shampoo zo snel werken?

Oma brengt het verlossende woord: Ja, dit is het. Overduidelijk. Als we oma toch niet hadden.

We zorgen dat elk haartje gecontroleerd en bevrijd wordt en zijn net voor het eten klaar. Nu hopen dat dit het was. Einde verhaal. Horen jullie dat kleine ellendige luizen. Einde verhaal.

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.