Deze periode duurt nu iets meer dan twee maanden, maar als ik naar jou kijk, is er een jaar voorbij gegaan.

De luiers zijn onnodig geworden, net als een middagslaapje (vind jij). Ik vind dat je het zo nu en dan nog best kan gebruiken, zeker tegen het einde van de middag.

Je spreekt volzinnen, weet de dagen van de week en doet ons allen versteld staan met wat je ineens nog meer allemaal weet.
Je pikt zoveel op van wat je hoort en ziet. Een spons is er niks bij.

En ventje wat geniet jij van de extra aandacht van je zussen. Het is heerlijk om jullie samen te zien spelen. Ik ben trots op jou. Ik ben trots op jullie!

Ons kleine mannetje, daar zit je dan, op de vloer te puzzelen.

Het is voor jou best veel. Van dagen alleen met mij naar dagen met iedereen thuis en om je heen. Je vindt het heerlijk om je zussen om je heen te hebben. Je geniet duidelijk van de aandacht, het samen spelen en de grapjes.

Maar het is niet altijd makkelijk. Hoewel jij zichtbaar geniet, komt bij mij af en toe een naar gevoel naar boven. Er wordt zoveel van je gevraagd. Van jouw zelfstandigheid op de momenten van thuisonderwijs bijvoorbeeld. Twee schoolgaande zussen, maakt het dat jij ook mee gaat in het ritme van (spelenderwijs) leren. Al die tijd je alleen moeten vermaken voelt voor mij niet goed. Dus betrek ik je erbij. En natuurlijk kies ik activiteiten passend bij jou en jouw leeftijd, maar dat gevoel. Je bent nog geen drie. Dit hoeft allemaal nog niet.

Er wordt best veel van je gevraagd en waar ik vooral dacht dat het jou niet raakt en bereikt, heb jij mij met vele opmerkingen duidelijk gemaakt dat je er wel degelijk iets van mee krijgt.

Bijvoorbeeld die keer in de auto. Wanneer ik tegen papa zeg dat de tennisbanen open gaan en jij vanaf de achterbank hoopvol vraagt:

Mama, is het virus dan weg!?

Nee, schat het virus is nog niet weg en ik baal daar net zo van als jij.

We moeten nog even door. We gaan ervoor. Samen, met elkaar. En man wat ben ik trots op jou, ons kleine, maar o zo grote mannetje! Je bent enorm gegroeid. Ik grapte tegen de kleuterjuf van Saar dat jij mee komt naar school als het weer veilig is. Grapte, want ik houd je fijn dicht bij mij het komende jaar. Eerst maar eens drie worden mannetje.

Daar zit je dan, ons mannetje, te puzzelen op de grond. Je hebt zelf de puzzel gepakt en zit daar nu al enige tijd. Drie puzzels zijn af, nog één te gaan. De moeilijkste. Ik moedig je van een afstandje aan, geef complimenten, terwijl ik met Eva lees. Dan zeg je dat de laatste puzzel niet goed lukt en Saar schuift van haar stoel om jou te helpen.

We doen dit samen.