We zitten in de auto als ineens de vraag komt:
‘Mama…
Als ik wat groter ben, mag ik dan alleen mijn schoenen aan doen?’

… Huh, daar help ik toch niet bij?
Ik zeg: ‘Ja hoor, dat doe je toch al!’

Geen reactie.

Ze gaat verder:
‘Alleen mijn jas pakken? Alleen aan doen?’

‘Ja, lieverd, dat mag ook.’

Ze is nog niet klaar:
‘Mag ik dan alleen naar de schuur? En alleen mijn eigen fiets pakken? Mag dat?’

…Waar gaat dit heen?
Ik zeg: ‘Als je wat groter bent, dan mag dat. Natuurlijk.’

Haar gezicht klaart op:
‘Mag ik dan ook alleen fietsen?’

… Vind ik dit wel leuk?
Ik zeg: ‘Ja schat, dat mag ook als je groter bent.’

Ze kijkt alsof ze een groot cadeau mag uitpakken:
‘Helemaal alleen naar school? Op de fiets?’

… Laten we niks overhaasten.
Ik zeg: ‘Tuurlijk, liefje.’

Haar hoofd schuin, nog niet helemaal overtuigd, alsof ze mijn terughoudendheid voelt:
‘Zonder jou!?’

… SLIK

Meisje, je bent 3 jaar oud. Klein, kwetsbaar, nog veilig onder je moeders vleugels. Mijn vleugels! Je zit nog niet eens op school, je kan nog niet fietsen. Tenminste nog niet echt. Goed. Oké een beetje. Het gaat steeds beter. En dat houd ik heus niet tegen. Ik moedig het aan.

Net als dat ik aanmoedig dat jij als grote meid, leeftijd nog nader te bepalen, alleen op je eigen fiets naar school mag, zonder mij.

Dus ik zeg ook nu weer:
‘Ja!’

Ze straalt daar op de achterbank!

…Maar lieverd, beloof mij dan één ding:

Wil je tot die tijd mij jou laten helpen daar waar jij dat wenst en ik dat kan!? Alsjeblieft!