We zijn alle drie niet fit. Al dagen niet. Vandaag de plannen afgezegd om echt even tot rust te komen. De start lijkt nog wat. Luieren in bed, maar daarna is het voorbij. Alle drie niet fit en ook niet echt in ons hum. Drie vrouwen niet in hun hum. Moet ik überhaupt nog verder gaan!?

Na het ontbijt ligt in no time de huiskamer vol met speelgoed. Bijna alles is uit de kast getrokken, maar het is niet genoeg. De één wil wat de ander heeft en andersom. Inmiddels laat de kleine meid het kaas ook niet meer van haar brood eten en is het een geduw en getrek. Ik zit erbij en kijk erna. Heb weinig zin om ook nog een duit in het zakje te doen. Maakt het vast niet gezelliger. Wel leid ik ze af met andere dingen om het zo nog enigszins leuk te houden.

Tegen het fruit moment is het niet te houden. Ik besluit het fruit moment te vervroegen en bedenk dat het een goed plan is om met zijn drieën in het grote bed te gaan luieren. Saar valt dan vast ook even in slaap en als Eva geboeid is door de tv, kan ik ook even relaxen. Maar dat plan wordt geboycot, want zoveel ruimte als er in het bed is, willen de meiden beiden op nog geen 70 cm liggen. En jawel, precies ook nog die 70 cm waar ik al lig, want, ze willen allebei bovenop mij liggen. Ook dat is een geduw en getrek, dus ik krijg een elleboog in mijn gezicht, een voet in mijn buik, een knijp in mijn zij (wanneer één van de twee van mij af dreigt te vallen, door het geduw van de ander) en dan heb ik het gehad.

‘KLAAR ermee!’

Hoewel ik dit zelden doe, is niemand onder de indruk. Totdat ik ze allebei van mij afzet en duidelijk een andere plek geef in het bed. Gebrul! Hartverscheurend gehuil, dikke tranen stromen over de wangen, “ik wil bij jou kreten” en ik zie ze direct in de startblokken gaan om als eerste weer een plek op mij te bemachtigen. Ik schat mijn kansen in en ik weet dat ik geen schijn van kans maak. Daar lig ik, bedolven onder twee kinderen, alles behalve relaxed op 70 cm in bed terwijl mijn shirt nat wordt door de laatste tranen en snottebellen. Drie vrouwen niet in hun hum, wat een feest!

Ik zal hem zelf maar vast inkoppen: ‘Ja, ja, arme man!’ Gelukkig komt hij pas laat thuis.