We hebben groot en klein en alles er tussen in. Dat alles er tussen in noemen we: gemiddeld.
Bovendien wordt gemiddeld vaak bedoeld als gewoon, veilig, goed, tot een grote groep behorend etc. Gemiddeld is een soort van normaal.
Normaal: Normaal is datgene wat door de meeste mensen geaccepteerd wordt of dat wat de meeste mensen doen. Het wijkt niet af van de gangbare praktijk, ofwel iets verloopt volgens de regel.
Nu hebben wij drie kinderen en ik zou kunnen zeggen dat ik er van alle drie één heb: Een groot en een klein kind en de middelste zit er tussenin, is dus gemiddeld. Qua lengte en leeftijd.
Bekijk je het qua gedrag, dan geeft dat weer een ander beeld. Het moment waarop je dat gedrag bekijkt, maakt ook verschil. Slapend is er één een tornado, één een mummie en de ander is gemiddeld. Wakker heeft ook zijn eigen verschillende observaties.
Waarom deze lange inleiding met uitleg over normaal en gemiddeld plus voorbeelden uit de praktijk? Omdat ik ergens mee zit. Mijn moederhart heeft pijn en er is zelfs een keer en plein publique verdriet uit mijn ogen komen rollen. Wat aardig bijzonder is, weten de kenners.
Waar dat ene kind gemiddeld is, is het op een ander moment een uiterste. Voortvloeiend uit intens verdriet en onvermogen komt er een geluid uit waar de bootsman jaloers op zou zijn en menig actrice zou willen dat ze zoveel oprechte drama voor de camera kan produceren. Ongeacht wie de omstanders zijn. Want het verdriet neemt de overhand.
En mocht je denken: Ja, gênant zo’n gillend en huilend kind, ik voel je pijn! Kan, maar dat is niet mijn pijn.
Mijn pijn is, dat men dat ziet en onthoudt. Dat ene moment. De heftigheid, de intensiteit, het geluid van de scheepshoorn, de drama van de actrice. Zij zien niet de schoonheid en de gemiddelde momenten van mijn kind.
En dat, dat doet pijn.
Daarom, lieve omstanders, onthoud:
Het gemiddelde komt van twee uitersten en normaal is maar net wat je gewend bent.
Dit is voor ons nu even normaal en er zijn zoveel momenten waarop ook dit kind wel behoort tot het gemiddelde.
Weer prachtig geschreven Ellen!!
Dank je wel Lilian, liefs!
Och jee, heb vroeger zo vaak commentaar gehad . Ze mochten te veel . En luisterden niet. En waren vaak smerig enz. Maar omdat ze veel mochten uitzoeken, leerden ze ook veel. Ja die onzekerheid en angst, doe ik het wel goed? Je doet je je allerbeste best en meer kan je niet doen. Geen zorgen voor de dag van morgen. Gelukkig is niet iedereen hetzelfde. Geniet!!! En niet met mate.
Ze zijn zo groot mama!! Ps…volgens mij ben jij een topmam.
Jemig echt, zo zie je maar, als kind heb ik dat zeker niet meekregen. Ik vond je zo’n toffe en stoere moeder en je bent nu ongetwijfeld net zo’n leuke oma!
Mooi gezegd Hannelore, dank je wel.
Liefs!