Daar staat ze, intens verdrietig. De tranen biggelen over haar wangen en het snot loopt uit haar neus. Hoofd in haar nek, mond open om te schreeuwen. Even kracht bij zetten voor het grote verdriet.

Natuurlijk doet mij dat wat. Ik ben haar moeder. Toch troost ik haar even niet en laat ik het maar even. Kort, want dan probeer ik haar af te leiden met iets anders. Saar is verdrietig, boos, teleurgesteld en gefrustreerd. Waarschijnlijk omdat haar bedoelingen goed zijn. Ze wil graag meedoen met haar grote zus. En dat mag niet. Niet meer …

Tien minuten daarvoor:

De duplo kist ligt leeggegooid over de vloer. Met zijn drieën zitten we er midden in. Ieder pakt wat blokjes, auto’s of dieren om mee te gaan bouwen. Ik maak een basis voor een huis en Eva richt het verder in. Saar is daar graag bij, lees dichtbij, eigenlijk zit zij er het liefst bovenop en dat bouwt niet zo makkelijk. Dus haal ik haar eraf, tegen haar zin. Dit gebeurt een aantal keer en Saar vindt het steeds minder leuk worden, net als Eva. Het gezellig samen bouwen verandert in duwen en trekken. Saar omdat ze er als bulldozer doorheen wil en Eva omdat zij haar zusje tegen wil houden. Als het te gortig wordt, meng ik mij erin. Tot opluchting van Eva, maar tot extra frustratie van Saar.

Nadat ik Saar er een stuk vanaf heb gezet (met afleiding) stuift ze direct weer terug naar het bouwwerk van Eva om het met de grond gelijk te maken. Waarschuwen helpt niet en ‘verwijderen’ helpt ook niet. Saar is nogal volhardend. Dan maar de enige overgebleven oplossing en dat is het bouwwerk op een hoger niveau plaatsen, zodat Saar er niet bij kan.

Dat ontdekt Saar ook snel genoeg en daar staat ze, intens verdrietig. De tranen biggelen over haar wangen en het snot loopt uit haar neus. Hoofd in haar nek, mond open om te schreeuwen. Even kracht bij zetten voor het grote verdriet.
Want dat is het. Groot verdriet voor een klein meisje, die het zo goed bedoelt. Ze moet alleen nog even leren dat slopen geen onderdeel is van samen bouwen.