Zo’n situatie waarvan je weet: ‘Dit gaat fout!’

Eva heeft een krukje voor de box geplaatst om in de box te kunnen klimmen. Het is aan het eind van de dag. Ze heeft het al een paar keer eerder gedaan en dat ging goed. Dus ik besluit af te wachten hoe het gaat en bekijk het vanaf de bank. Wel waarschuw ik haar.

Eva kijkt mij aan met een blik van: ‘Ha, kijk mij nu eens.’ En dan, dan gaat het mis. Head first kiepert ze in de box. Het liefst spring ik direct op, omdat ik denk dat zij minstens haar nek breekt. Toch doe ik het niet. Ik moet geen paniek zaaien. 

Dus blijf ik zitten waar ik zit. En tot mijn stomme verbazing, staat Eva heel gauw op en blijft stil. Het enige wat ik zie is een ongemakkelijke glimlach. Eén die mij vertelt: ‘Ik weet wel dat ik fout zit. Ik zal het alleen niet toegeven door te huilen.’

Mark moet er smakelijk om lachen, terwijl ik nog bij zit te komen van de schrik. 

Ondertussen denk ik, had ik het haar moeten verbieden? Of niet? Hoewel het niet echt een zachte leerschool is, is het wel een ‘goede’. Soms moet je het gewoon even voelen.