Hoogzwanger zit ik op mijn kruk in de kring. We gaan zo naar buiten. Ik help de kleuters, die het nodig hebben, met hun jas als Loes en Puk komen aanlopen. Vlak voor mij nemen ze naast elkaar plaats. Ze wachten tot ik klaar ben met een jas en doen dan een stap naar voren.

‘Waar kan ik jullie mee helpen meiden?’

Het blijft stil. Loes lacht en Puk is wat afwachtend. Dan geeft Loes Puk zacht een elleboog, ‘Vraag het dan!’ Puk verschiet van kleur.

‘Je mag alles vragen, dat weet je toch!?’ zeg ik.

Puk twijfelt. Ze lijkt een afweging te maken in haar hoofd en dan vraagt ze het: ‘De baby komt toch uit jouw navel?’ Ik kijk naar Loes. Loes denkt er anders over, dat is van haar gezicht af te lezen. Bij dit soort vragen sta ik altijd stil bij de leeftijd van de kinderen en bedenk ik mij dat ouders verschillend kunnen zijn in de informatie die zij delen of in de kennis die zij overdragen. Dat in overweging nemend zeg ik tegen Puk dat ze die vraag beter kan bewaren voor thuis. Papa en mama kunnen het vast beter uitleggen.

Net als Puk zich wil omdraaien pakt Loes haar bij de hand en zegt: ‘Ik kan het ook goed uitleggen!’ En nog voordat ik mijn mond kan openen zegt Loes dat baby’s uit het baby gaatje komen. Ze buigt voorover, werpt haar hoofd tussen haar knieën, kijkt omhoog, wijst met haar vinger en zegt: ‘Dáár, daar ergens zit het baby gaatje. Kijk!’

Puk kijkt geschrokken van, een op haar kop hangende, Loes, naar mij, weer naar Loes en dan weer naar mij. In plaats van de vraag die ik verwacht: ‘Klopt dat juf?’ Vraagt ze, met haar ogen wijd open:

‘Doet dat pijn?’

Dat wordt een leuk gesprek aan tafel! Ik zal de ouders even inlichten, voordat ze met hun mond vol tanden zitten.

De namen Loes en Puk zijn verzonnen.