Het begint al bij het opstaan. Zij wil naar beneden, terwijl ik nog even wil liggen. Dat belooft wat. Namelijk een lange ochtend. Héél erg lang! Alles ‘moet’ zoals zij het wil en zo niet, dan blinkt zij uit in acteren, wordt de vloer regelmatig gedweild en vloeien de tranen rijkelijk.

Zij wil!:

• een KLEINE lepel
• GEEN water drinken
• de keukenlade uitmesten
• dvd’s werpen
• kleuren op de vloer
• op de tafel klimmen en springen
• koek i.p.v. brood
• alles wat Saar heeft
• enzovoort!

Als ze zich voor de zoveelste keer die ochtend hikkend en snikkend op de vloer werpt, vraag ik haar of ze denkt dat het helpt om op de grond te liggen. Ze kijkt mij aan, terwijl ze huilt en schreeuwt, valt dan heel kort stil en zegt zachtjes: ‘Nee.’

‘Wat fijn zeg, zijn we het eindelijk met elkaar eens!‘ Ik floep het eruit, maar verhip, het werkt. Liggend op de grond, met haar betraande en glimmende gezicht van de tranen en het snot, strekt ze haar armpjes uit en vraagt: ‘Mama, knuffelen?’ ‘Natuurlijk, liefje, heel graag!’