Het precieze gevoel kan ik niet terug halen. Wel heb ik mijn herinneringen. Zo herinner ik mij heel goed het moment waarop ik dacht: ‘Zou het?’ Maar ik wuifde het weg en dacht er niet meer aan. Totdat ik op een ochtend mijn geduld niet kon bedwingen, Mark naar de winkel ‘stuurde’ en ik kort daarna met een positieve test in mijn handen zat. Zo blij en verrast! Zo verrast dat Mark zich afvroeg of ik wel wist hoe het werkte met de bloemetjes en de bijtjes. Natuurlijk wel, alleen had ik niet durven hopen dat het zo vlot zou lukken. Enorm gelukkig, maar ook spannend. Na de eerste echo, waarop duidelijk te zien was dat de eindbestemming van de reis, net als bij Eva, goed was aangegeven, nam de spanning al wat af.

De zwangerschap vorderde en de bevalling naderde. De spanning nam steeds een beetje meer af. Die keer toen ik onzeker was omdat ik jou niet voelde, was de verloskundige zo lief om op zoek te gaan naar jouw hartslag. En de eerste zestien weken waren pittig, zeg maar gerust geen klap aan. Ja ik was mij ervan bewust dat er iets moois in mij groeide en ja het was het dubbel en dwars waard. Maar zestien weken lang elke dag twee of meer keer per dag je eten voor de tweede keer bewonderen boven de wc, daar wordt niemand blij en fit van. Na die weken ging het beter en ben ik echt gaan genieten. Jij groeide goed en ik voelde hoe krachtig je toen al was. Flinke rake klappen deelde je uit. Behalve dan die ene avond tegen het einde van de zwangerschap, toen genoot ik kort even wat minder. Het was de avond waarop ik zag dat ik uit mijn huid knapte. Hoewel papa mij er niet minder mooi om vindt en zegt dat hij het dus niet erg vindt. Nee, hij heeft makkelijk praten, blijft lekker strak in zijn vel. Denk ik dat hij wel eens leukere momenten heeft gehad. Gelukkig bleef het daarbij, want enkele dagen later werd jij na een snelle bevalling geboren. Onze Saar, zo mooi, zo bijzonder en o zo anders. Vol verwondering hebben we naar jou gekeken. Na een dag mocht ik en dus ook jij naar huis. Met elkaar zochten we naar een nieuw ritme, samen met papa en jouw grote zus. Met ook wat hobbels in de weg. Want hoe erg vond ik het dat na negen weken (pas) duidelijk werd waarom jij na elke voeding zo hard huilde. En wat fijn was het om zo lief en goed begeleid te worden door Marian. Toen wij de adviezen opvolgden die zij gaf en jij eraan wende, konden wij eindelijk zien Saar, hoe jij echt bent. Wie Saar is. Een lief, vrolijk meisje, goedlachs, bewegelijk en met een eigen willetje. Je sliep vanaf dat moment rustig en lachte ineens vaak en zo gemakkelijk. De eerste keer, zal ik niet snel vergeten. Het was in het ziekenhuis, twee uur na een voeding en nadat Marian jou had ingebakerd. We zagen jou rustig worden en daar in het ziekenhuis lachte je voor het eerst. Ik werd er emotioneel van. Hormonen bedankt. Dankzij jullie kan ik mijn tranen nog maar moeilijk bedwingen.

Zo sterk als ik dacht dat je zou zijn, zo sterk ben je ook echt. Ik durf zelfs te wedden dat jouw buikspieren op dit moment beter getraind zijn dan die van mij. Je vindt veel dingen oké en zo niet, dan laat je even van je horen. Net als ’s ochtends vroeg. Dan laat je ook van je horen, maar anders. Je brabbelt bij het wakker worden, net zo lang tot iemand jouw kamer in komt en die schenk jij dan een glimlach van oor tot oor. Je begrijpt dat wij elke ochtend een sprintje trekken om als eerste bij jou te zijn. Het is maar goed dat Eva nog in een ledikant slaapt, anders stond zij elke ochtend als eerste aan jouw bedje.

Lieve Saar, gisteren, zes maanden geleden en veertien maanden geleden. Het klinkt zo lang en het voelt zo kort. Veertien maanden geleden werden wij verblijd met de verwachting, zes maanden geleden werd jij geboren en gisteren, gisteren was jij dus al zes maanden oud, een half jaar. Een half jaar, het klinkt zo lang en het voelt zo kort.

Lieve schat, je bent een dot en wij zijn enorm blij dat vandaag vandaag is en niet gisteren, want vandaag is weer een extra dag met jou!