Na een volle, maar gezellige dag, ben ik toe aan iets minder decibel. Zo simpel is het. Papa is thuis en voor nu geef ik graag het stokje even over. Ik “vlucht”.

Als ik geen uitleg zou geven, zou je denken dat ik mijn dieptepunt heb bereikt. Ik lig hier namelijk zo klein mogelijk opgevouwen achter mijn bed, mij te verstoppen voor mijn eigen kinderen. En het meest deprimerende van deze situatie is dat ik binnen 5 seconden ben getraceerd door kind nummer 1. Op de voet gevolgd door kind nummer 2. Het is dat kind nummer 3 nog niet los loopt, anders zou hij vlak achter nummer 2 verschenen zijn.

Ik zie de voeten van kind nummer 1 onder het bed door naderen en hoor haar schaterlach ontsnappen wanneer zij mij opgevouwen achter het bed ontdekt.

IK HEB JOU GEVONDEN!

Laat dat nou net niet mijn bedoeling zijn geweest. Les voor de eventuele volgende keer: probeer een kast of iets dergelijks. Met in ieder geval een deur ervoor. Denken dat ik één meter tachtig ongezien kan opvouwen achter een bed was wat hoopvol. Ik heb mijn tegenstanders onderschat.

Met het gevolg dat ik op bed lig, bedolven onder twee kinderen, die overdwars over mij heen liggen, met hun knuffels op mijn hoofd. Zo liggen we, terwijl ik mijn tijdschrift probeer te lezen met hun vingers als leesvenster op de tekst i.p.v. onder de tekst. Wat het lezen niet bepaald makkelijker maakt en hun gekwek op de achtergrond. Voorgrond. Het overstemt. Ik leg het tijdschrift aan de kant, omarm mijn kinderen en hun decibels.

Het leven van een moeder is altijd vól leven.

Weetje: schreeuwende kinderen kunnen 120 decibel halen, vergelijkbaar met het geluid van een kettingzaag. Niet zo vreemd dus, mijn vluchtpoging.