Ik straal van trots. Met een glimlach van oor tot oor. Het complete plaatje. Je zou haast denken dat mijn kinderen minstens meedoen aan een kampioenschap. Strijden met andere kinderen om iets heel belangrijks. Zo straal ik. Ik vind het heerlijk. Kan er uren naar kijken.

Het is niet wat het lijkt. Er is geen kampioenschap, ze zijn niet fantastisch. Er zijn geen winnaars of verliezers. Ze strijden nergens om. Nou, nergens om…

Om het plezier en een glimlach van hun moeder.

Ik zit op de tuinbank, lekker in het zonnetje, te kijken naar het spektakel dat zich voor mij op het gras, afspeelt. Verzorgd door onze kinderen. Geen hoogstandjes of kampioenschapwaardige capriolen. Nee, ze stuntelen en duikelen wat in het rond. Rollen over de grond. Gebruiken hun handen en benen. Eigenlijk hun hele lichaam. Af en toe komt er iets voorbij wat op een radslag lijkt. Of zie ik iets wat wel wat weg heeft van een handstand. Zo in een flits, zonder lenzen.

Of verbeeld ik mij dat?

Ik straal van trots. Of ik het mij nu verbeeld of dat ik er echt wat in zie. Het maakt voor mij niet uit. Ze doen hun best, hebben plezier en genieten. Net als ik, alleen ik nog een beetje meer.

Daar is geen kampioenschap voor nodig.