Als een professionele rugbyspeler loop ik door de menigte met de rugbybal onder mijn arm. Alleen trekt mijn rugbybal meer aandacht dan een “vers” ongeluk.
Het is zo verraderlijk, het ligt op de loer, maar wanneer het lot toeslaat weet je niet. Je gokt het wel eens goed en ook wel eens fout en dus kan je er geen peil op trekken.
Frustrerend? Ja.
Irritant? Soms.
Eén ding is zeker, met publiek is het leuker. Tenminste voor het publiek. Die krijgen tenslotte een gratis show. Voor jou als moeder is het de kunst om zo kalm mogelijk te blijven, geen spier te vertrekken en waarom niet fake it, till you make it, doe net alsof je dit elke dag doet en loop soepel door de horde heen in één streep naar buiten.
Adem in, adem uit!
De moeders onder ons, weten vast al waar ik het over heb en de moeders to be, vrezen nu:
Waar begin ik aan!?
Ja, moeders to be, hier komt het. Knoop de les in je oren, sla het op in je brein, je zal het nodig hebben en het zal je nog gaan helpen.
We zijn gezellig aan het spelen. Dat wil zeggen zij speelt op een luchtkussen en ik kijk toe. Wat een genot, die stralende dreumes, die elke keer weer succes ervaart. Met moeite klimt ze er zelf op, stuitert tussen de grotere kinderen door naar de glijbaan. Om daar vervolgens af te glijden en zo het rondje opnieuw te maken. Totdat MAMA (ik dus) besluit dat we gaan.
DRAMA!!!
Voor mij een bekende situatie. Ik pak haar in de houding. Het staat wat onvriendelijk, daar ben ik mij van bewust, maar anders stuitert ze zo met haar neus op de grond.
Rugby houding vs neus breken!? De keuze is snel gemaakt. Rugby houding it is!
Kalm blijven, niks zeggen, want dan wordt ze nog bozer en in één streep op mijn doel af. Eenmaal bij de fiets aangekomen, krijg ik haar met zachte dwang in het stoeltje, waar ze vervolgens nog bijna uit kukelt, en pak ik zo kalm mogelijk de fiets in.
Dat ik niet onopgemerkt ben gebleven is vast geen verrassing. Van lotgenoten (ouders) tot oudere mensen en gewoon betrokken mensen. Iedereen heeft mijn dochter gezien, gehoord en bekeken. Van:
‘Nou, die is boos!’ en ‘Daar zit pit in!’ tot ‘Is het bedtijd?’. Een stevig hand gebaar, een medelevende blik, een blik van herkenning en zelf een blik van volledige verbazing. Geen idee of dat naar Saar, de rugbybal, was of naar mij, de rugby speler. Maar dat maakt mij ook niks uit. Mij maak je de pis niet lauw. Ik ben kalm van buiten en van binnen. Sterker nog, ik moest er wel een beetje om lachen. Niet om Saar natuurlijk, maar wel om alle reacties. Mijn rugbybal trok meer aandacht dan een “vers” ongeluk.
Voor Saar!? Ik vind het wel een beetje sneu. Ze is op zo’n moment fijn aan het spelen en ik maak daar “bruut” een eind aan. Dan wordt ze boos. Heel boos. Aan mij de taak om haar te leren doseren. Want het hoort er nou eenmaal bij.
Dat leert ze vast, met het ouder worden en tot die tijd … klem ik haar zonder pardon onder mijn arm!
Laat een reactie achter