Ik zie het direct. Bij binnenkomst al. Ze klapt van enthousiasme bijna uit elkaar. Dat alleen al is te schattig om te zien. Ze is samen met oma en Saar op pad geweest. “Een boodschapje doen”. Maar dat is duidelijk niet het enige wat zij hebben gedaan.

‘Mama, ik heb een cadeautje gekocht. Voor de baby, voor mijn broertje!’ ‘Het is nog een verrassing’, helpt oma haar herinneren.

‘Ja!’, zegt ze op een manier waarmee ze wil zeggen: ‘Dat weet ik toch oma.’ ‘Het is een tuitbeker, een blauwe. En het ligt boven in mijn kast verstopt hè oma!?’

Mijn moeder glimlacht en zegt: ‘Maar verder verklappen we niks hè! ‘Nee’, zegt ze vastbesloten. ‘Verder zeggen we niks hoor mama.’

Een paar dagen later lopen wij in een winkel hier op het plein en ik zie hetzelfde enthousiasme op haar gezicht verschijnen als twee dagen daarvoor. De link leg ik niet gelijk. Tot Eva mij in vertrouwen neemt en samenzweerderig vertelt dat ze hier het cadeautje voor haar broertje heeft gekocht met oma. Dan ineens snap ik het enthousiasme en herinner ik haar snel aan het feit dat het een verrassing is en dat je dat dus geheim moet houden. Ze weet heus wel wat een geheimpje is, maar laat zich er niet door weerhouden. Ze pakt mijn hand en trekt mij met een stralende glimlach de winkel door naar het bewuste schap. Ik doe echt mijn best om haar van het idee af te helpen, alleen hoe harder ik mijn best doe om het niet te willen weten, hoe meer teleurgesteld zij raakt. Het is haast sneu. Vlak voordat we bij het schap staan, probeer ik het nog één keer. Ze is onvermurwbaar of eigenlijk veel te enthousiast en weet duidelijk nog niet echt wat een verrassing/geheimpje bewaren inhoudt.

‘Kom nou’, en ze geeft een rukje aan mijn hand.

De glimlach wordt groter en groter en bereikt zijn maximum op het moment dat ze kan zeggen:

‘Kijk, dat is hem, deze blauwe heb ik gekocht voor mijn broertje. Mooi hè! En het ligt boven in mijn kast.’ Voor het geval ik het vergeten ben, voegt ze eraan toe: ‘Maar ik verklap niks hoor. Het is namelijk een verrassing en ik mag het pas geven als de baby geboren is.’

In het weglopen wijst ze tussen neus en lippen door een shirt en een broekje aan terwijl ze vertelt dat haar neef dat setje voor de baby heeft uitgekozen. Maar…je snapt het al…ook dat mag ik nog niet weten.

Is namelijk nog een verrassing!