We zitten naast elkaar. Ik heb hem net uit school gehaald. We rijden naar huis en na het, vast bekende, praatje over hoe was het vandaag op school, verandert zijn blik. Van onbezorgd naar bezorgd. Hij opent zijn mond en ….

Tante Ellen, ik denk wel eens aan de dood. O, zeg ik. Wat denk je dan zoal?

Dat ik het niet leuk vind. Dat begrijp ik schat. Ik vind het ook niet leuk. Wat vind jij er niet leuk aan?

Nou dat je dan weg bent. Weg dat niemand jou kan vinden, omdat je er niet meer bent. Maar niet als goed verstopt, nee echt weg. Ik zeg niks en laat een stilte vallen. Een stilte die hij snel opvult.

Dan kan ik nooit meer spelen, nooit meer knuffelen met papa en mama, nooit meer naar school, niet met mijn zus spelen en dan hoef jij mij ook niet meer van school te halen. Ik haal even diep adem. Het arme knulletje, wat een zorgen. Zorgen die ik vroeger ook had en nu nog wel eens. Die akelige dood. Waarom is het zo eindig? Hij doorbreekt mijn gedachten door met een diepe zucht te zeggen:

Dan leef je lang en gelukkig, nooit meer. Bam! Dat is het precies. Hoewel het alles behalve mooi is, heeft hij het mooi omschreven.

Ik antwoord: Dat klopt lieverd, maar jij wordt vast heel erg oud, wel 100 en 2! Misschien word je zelf ooit vader en wellicht ook wel opa en pas als jij het leven helemaal zat bent, dan ga je dood.

Daarbij vertel ik niet dat de kans bestaat dat hij die 100 en 2 helemaal niet gaat redden. Dat er geen zekerheden zijn in het leven. Dat hij misschien wel eerder zal overlijden, maar dat hij daar dan gelukkig zelf niks van mee krijgt. Hij niet, maar wij wel.

Dus nee lieve knul, word jij maar fijn 100 en 2 jaren oud!

Een lang en gelukkig leven voor, bijna, altijd. Dat wens ik jou toe!