“Niet voortdurend een beschermende buffer om het opgroeiende kind leggen en bijvoorbeeld het laatste blokje op het torentje zelf leggen om ze het instorten te besparen. Ter harte nemen wat grote filosofen als Rousseau en Kant ons al leerden: Het is gezond als ze builen en schrammen oplopen, als ze worden uitgedaagd en gefrustreerd.”

Prof. Dr Jan Derksen is klinisch psycholoog en doceert aan de universiteit van Nijmegen en van Brussel. Hij onderzocht veelvuldig het thema narcisme.

Dit is een deel van een artikel op volkskrant.nl wat ik voorbij zag komen op social media. Er wordt ook gesproken over de hechting van (jonge) kinderen. Het onderwerp intrigeert mij. Om een aantal redenen. Ik werk al wat jaren in het onderwijs, waar altijd een beweging in gedrag van kinderen te zien is, mede beïnvloed door de opvoeding die ouders hanteren. Ben zelf moeder en naar wat ik soms te horen krijg, één met een vrij ouderwetse stijl van opvoeden. Die niet altijd als even positief wordt gezien.

“Laat jij je kind HUILEN?”
“Doe jij het huishouden, als je kind speelt?”

Ja en ja. En ik kan je vertellen, het werkt en het is effectief. Mijn kind, overigens allebei de kinderen hebben geen ouders die bij de eerste kik naast hen staan. Niet als ze vallen en ook niet als ze in bed liggen. Het hoort er namelijk allebei bij. Zowel het vallen en opstaan, als het huilen. En van uitgestelde aandacht worden ze ook echt niet minder. Sterker nog, ze worden er zelfstandiger van, zelfredzaam. Betekent dat, dat wij ze uren laten huilen in bed of bebloed en al aan hun lot overlaten als ze vallen? In tegenstelling tot hoe sommigen kunnen reageren en met hun blik alleen al genoeg zeggen, kan ik melden: Nee, natuurlijk niet.

Wat dan wel?

In bed laten wij ze wel eens huilen. Iedereen kent het wel, de IK-WIL-NIET-SLAPEN-MAAR-ERUIT-EN-BIJ-JOU-ZIJN-huil. Het is een instinker, want als ouder voel je je enorm gevleid, Ahh hij wil bij mij zijn, met het gevolg dat je avond na avond met een krijsend kind zit dat alles uit de kast trekt om zijn IK-WIL-NIET-SLAPEN-MAAR-ERUIT-EN-BIJ-JOU-ZIJN-huil te laten slagen. En dan is het pas echt lastig om het tij te keren. Want ja het is ook wel héél erg zielig zo’n overstuur kind, avond na avond, week na week, maand na maand etc.

Het huishouden doen terwijl je kind speelt, vind ik niet meer dan normaal. Als ik de hele dag met mijn kind moet spelen/het moet bezighouden, dan weet ik niet wanneer ik overige zaken moet doen.

En direct als zuster Klivia op ze afrennen met een blauwe jampot op mijn hoofd doe ik ook niet.

Ja, het klinkt alsof ik een vreselijke moeder ben, harteloos, alsof ik niet alles over heb voor mijn kinderen.

Maar als ik nou zeg dat mijn kinderen zich veilig voelen in hun eigen kamer en hun bedje en zich elke avond, na een verhaaltje, in bed laten leggen met een kus en knuffel. Zich omdraaien en binnen 15 minuten slapen tot de volgende ochtend, waardoor ze voldoende slaap hebben en goed uitgerust wakker worden. Weer vol energie voor een nieuwe dag.

Dat ze kunnen omgaan met uitgestelde aandacht, zichzelf kunnen vermaken en weten dat sommige dingen niet altijd leuk zijn, maar wel moeten. Overigens vinden ze helpen ook vaak leuk. Het vertraagt wel wat, maar de kneuterigheid die ervoor in de plaats komt is veel waard.

En de redenen dat ik niet als zuster Klivia op ze afstorm wanneer ze zich bezeren, zijn heel plausibel, namelijk:

• Ik wil geen paniek zaaien
• Ik wil zien waartoe zij zelf nog in staat zijn (zelf stabiel opstaan, niet afwezig, niks gebroken)

Zo snel als ik de informatie binnen heb, sla ik mijn armen als vleugels om ze heen om ze te overladen met lieve woorden, kusjes, een zak ijs, een zalfje of een pleister. Mits het nodig is, want het hoeven geen aanstellers te worden. Maar, je hoort het als er echt iets is en dan zijn we er sneller dan dat iemand met zijn ogen kan knipperen.

Tot slot. Het zal je inmiddels niet verbazen, ik leg dus ook niet het laatste blokje op een toren. Nee hoor, ze doen het zelf en de toren valt meerdere keren om. Ze worden uitgedaagd en gefrustreerd!

Het:

• leert ze om te gaan met teleurstelling,
• zet ze aan tot verbetering,
• leert ze doorzetten en
• ze zullen later minder narcistisch zijn!

Is dat niet geweldig!? Zo slecht doen we het dus nog niet.

Nieuwsgierig naar het hele artikel van Prof. Dr Jan Derksen, klik hier.