Bedankt Tischa!

Het hebben van een peuter is fantastisch leuk! Wij hebben een meisjes uitvoering. Ze is erg schattig, bijdehand, lief, grappig, eigenwijs, ontwapenend en ga zo maar door. Alleen het blijft een peuter en peuters zijn nou eenmaal soms ook enorm vervelend. Zij hebben het uitproberen en grenzen verleggen uitgevonden. Dat ze daarmee op de zenuwen van ouders werken, lijkt ze niks te doen. Met één schouderophaal en een vage glimlach weten ze het bloed onder je nagels vandaan te halen. Argghh!

En ja dat kan ons schattige, bijdehante, lieve, grappige, eigenwijze en ontwapende meisje ook. Zo goed, dat ik bijna alle voorgaande genoemde eigenschappen vergeet. Het begint direct na het ontbijt. Slechts een greep uit haar acties:

• op de grond kleuren
• een envelop scheuren
• over de hand van haar zusje fietsen (opzet was lastig aan te tonen)
• een watertafel maken van de salontafel
• om vervolgens met beide handen in de plens water te slaan
• met eten gooien

Acties die absoluut vragen om reacties. Alleen slaan de reacties duidelijk niet (genoeg) aan. Er is geen teken van spijt, van schuldig voelen, niets van dat alles. Sterker nog, ik zie aan haar blik dat er nog meer aan zit te komen. Maak je borst maar nat mama! Ze zegt het met haar ogen.

Na een vermoeide ochtend, leg ik haar op bed. Een vermoeide ochtend voor mij. Maar zeker ook voor haar, want ook ik geef niet makkelijk op en zeker niet toe. En vlak voor ik haar op bed leg, geef ik haar een dikke, dikke knuffel, omdat ik denk aan de tekst: