Voor iemand die niet graag generaliseert, denk ik dat ik veilig kan zeggen dat iedere moeder wel eens denkt of het gevoel heeft dat zij het beter en of sneller kan of weet dan haar man als het om hun kind/kinderen gaat. Ik durf in ieder geval openlijk te zeggen dat ik dat gevoel wel eens heb, dat ook wel eens uitspreek, maar het ook wel eens alleen maar denk en niet uitspreek. Dat laatste is voor de man natuurlijk het prettigst. Maar het eerste komt dus ook voor.

Voorbeelden zijn er zat! Sommige zijn ‘schadelijk’ en andere niet.

Tijdens het eten de haren niet vastzetten met een speld met als gevolg dat het haar er uitziet als de baard van een oude man, vol etensresten. Een pyjamashirt aantrekken als T-shirt, tanden niet poetsen, poepresten achterlaten bij het verschonen. Zowel op de baby als op het aankleedkussen, de kleertjes en op zijn eigen handen. De romper van de één bij de ander aantrekt, terwijl er drie maten tussen zit. Te vroeg of te laat eten geeft of het ook wel eens vergeet (het tussendoortje, aan het avondeten denkt hij echt wel).

Vaak houd ik mijn mond, maar soms ook niet en in het ergste geval neem ik het zelfs over. En omdat ik achteraf heel snel bedenk dat het laatste echt niet leuk is voor hem, heb ik besloten om dat niet meer te doen. Beter voor alle partijen! En eerlijk is eerlijk als hij hulp nodig heeft, dan laat hij het zelf wel weten. Zoals in het geval dat de poep tot in de plooien van het nekje zit, dan zijn ze (logisch ook) erg blij met onze bemoeienis.

Maar nu kon ik mij laatst toch even niet inhouden om de schade te beperken. Wij waren op een boerderij, erg leuk, gasten mochten er vrij rondlopen, rondkijken, een wandeling maken langs de koeien, op mini tractoren rijden en versnaperingen kopen in het boerenwinkeltje waar geen bediende nodig was, gewoon op goed vertrouwen. Vol goede zin stapten we uit de auto en terwijl Mark en Eva enthousiast alvast in de buurt van de auto rondkeken, haalde ik de wagen uit de auto en vervolgens Saar om haar in de wagen te zetten. Klaar om te gaan zag ik dat Eva al iets te pakken had en door middel van voelen het boerenleven ervoer. In gedachte zag ik haar al haar duimpje in haar mond steken en het idee alleen al vond ik te smerig voor woorden. Ondanks de vieze gedachte, gniffelde ik inwendig en vroeg Mark:

‘Heb je enig idee waar Eva in kneedt?’ ‘Een klompje zand’, zei hij weifelend. ‘Of niet?’ vroeg hij met een zorgelijke blik.

Toen begon ik te lachen en op dat moment wist hij het ook. Eva ‘kleide’ met poep. Gelukkig konden we er samen om lachen en had ik genoeg spullen mee om haar handen schoon te maken. Toegegeven het was wel een vies klusje zo onder die nageltjes.

Of mij dit niet was gebeurd? Ik denk het niet, net als de voorgaande voorbeelden niet. Maar moeders, wij doen de dingen nou eenmaal anders en waar wij soms vinden dat wij in moeten springen vinden de mannen dat ongetwijfeld ook wel eens. Alleen zeggen zij het niet. Mark zegt vaak genoeg hoe geweldig hij mij vindt als moeder. En ach hoe erg is het om in je pyjamashirt te lopen, eens wat later te eten of een keer met poep te kleien.

Lang leve de vaders, dankzij hen is het nooit saai!