Hoewel het logisch lijkt dat samen spelen, samen delen eerst wordt aangeleerd, namelijk als je jong bent al en geven en nemen iets is wat je vaker hoort naarmate je ouder wordt, is niets minder waar.

Samen spelen, samen delen, wordt vaak gezegd en is goed bedoeld, maar wordt veelal veel te vroeg gezegd. Zo klein snappen ze er nog niks van. Woorden als: even, lenen en zo weer terug, hebben net zoveel betekenis als: over een week en nog 500 m. Als ik tegen Eva zeg: ‘Lieverd, ze leent je pop alleen maar even, je krijgt hem zo weer terug’, ziet Eva alleen maar dat haar favoriete speelgoed door een ander wordt gepakt. Voor weet zij veel, hoe lang, wellicht wel voor altijd. Dus zet ze het op een dramatisch huilen en roept tussen haar tranen door: ‘Baby, MIJ’!

Samen spelen, samen delen, het zal over een aantal jaar vast mijn favoriete uitspraak zijn, maar nu laat ik hem nog even achterwege. Geven en nemen daarentegen, wordt dagelijks uitgevoerd in huize JD. Weliswaar in de omgekeerde volgorde: nemen en geven, maar er zit ook zeker een leermoment in. Eva heeft (vooralsnog) in het nemen en geven de hoofdrol en Saar schittert in de bijrol. Bijna alles wat namelijk van Saar is of wat wij aan Saar geven om haar te vermaken, neemt Eva. Dan zegt ze vol overtuiging dat het van ‘Eva’ is. Om dan van één van ons te horen dat het niet van haar is, maar van Saar. En daar is het leermoment, want vervolgens volgt de opdracht, simpel en kort: ‘Geef het maar terug’. Nemen heeft ze al goed onder de knie, het teruggeven steeds beter en inmiddels zien we ook het stukje geven regelmatig. Saar haar speen, een knuffeltje of speciaal een kusje voor haar zusje.

Samen spelen, samen delen, geven en nemen, het zal af en toe lastig zijn (stel je voor dat ze allebei de hoofdrol willen), maar het maakt het samenzijn zeker een stuk leuker!