Zou dit het zijn? Scheiden hier onze wegen? Is het na drie kinderen bekeken?
Ik weet niet of ik nu verdrietig moet zijn of juist blij.

Je was er voor ons als wij je nodig hadden. De kinderen vonden troost bij jou. Net als ik. Tuurlijk baalden we als je weg was. Je werd gemist! Soms was er paniek, maar je kwam altijd wel weer terug. Was je even met de auto weg of was je even bij iemand anders.

Soms viel je op de grond en dan raapte één van ons jou op. Je hebt je dienst bewezen. Dat is zeker waar. Maar kunnen we wel zonder jou? Ik heb ook wel eens begrepen dat het alternatief minder mooi is. Dat het nu een opluchting is, maar dat het in de toekomst voor problemen zorgt. En dan kunnen we niet meer terug. Ja ik heb je vervloekt als je weer eens weg was en ik niet wist waar je was. Of als ik moest rennen omdat jij jouw taak maar tijdelijk volhield. Maar ik ben je ook dankbaar. Dankbaar voor jouw troost wanneer dat hard nodig was. De rust die wij dankzij jou terug kregen. De hulp die jij bood.

Daarom:

Bedankt lieve speen! Hier scheiden onze wegen. Zolang iedereen zijn vingers of duim in dit huis weet te vinden, zullen wij niet klagen over jouw vertrek. En de toekomst, ach dat zien we dan wel. Voor nu “duimpje” omhoog voor jou, onze lieve speen! 😉