Geniet, want de tijd vliegt voorbij.

Het is één van de meest veelvoorkomende clichés die je hoort als je een kind krijgt is. Clichés. Er zijn er genoeg en hoewel het mij soms irriteert als mensen ze benoemen, zijn een heleboel clichés wel waar.

Genieten doe ik. Volop. Elke dag. Niet elk moment, want ook ik vraag mij soms af waar het behang is om ze achter te plakken. Maar toch. Ik geniet! En dat de tijd vliegt…

Het is waarheid als een koe. Serieus: ‘Wáár blijft de tijd in hemelsnaam!?’

Ik heb foto’s nodig om mij bepaalde momenten te herinneren. Als ik op kraamvisite ga en een baby’tje vasthoud, groter dan onze kinderen destijds, hoor ik mijzelf schaapachtig zeggen:

‘Jeetje wat is hij klein! Ik kan mij niet voorstellen dat zij nog kleiner waren.’

Elke keer opnieuw. Het is om van te kotsen, zo zoetsappig. Maar het ergste is dat ik het nog meen ook. Ik kan het mij echt niet herinneren. Het gevoel van toen kan ik niet meer terughalen. Ze waren klein, ik weet het, maar het is lastig om voor te stellen nu ze al “zo groot” zijn. Genieten deed ik, net als veel te vaak naar hen kijken. Honderden foto’s heb ik gemaakt. Maar het gevoel…

De tijd is voorbij gevlogen.

Vandaag is onze jongste alweer twee jaar oud. Een prachtig meisje, met grote ogen, die vele blikken kennen. Een portretje, eigenwijs, onafhankelijk, duidelijk, fysiek sterk, maar o zo knuffelig en lief. Gegroeid van zo’n klein frummelig, gekreukt baby’tje, afhankelijk van alles en iedereen, liggend in mijn armen, tot een peuter met karakter. Mijn kleine meisje is niet meer zo klein. Twee jaar zijn voorbij gevlogen. Het is echt waar. Eén keer met je ogen knipperen en ze zijn twee. Terwijl ik knipper met mijn ogen, knipper ik een traan weg. Stiekem, onopvallend. Een traan vol herinneringen aan de afgelopen twee jaar. Een traan vol gevoel.

De tijd vliegt. Het is waar. En vandaag vieren we dat met slingers, ballonnen en taart!