10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3 ….

En ja hoor!

‘MA-MÁÁÁÁ!’ Gevolgd door een hard gebrul. Tranen vliegen in het rond. Twee meisjes sprinten boos en verdrietig mijn kant op. Het liefst duik ik achter de bank, maar ik denk dat Gijs die gevoed wordt daar niet blij van wordt. Het zou wel een hilarisch plaatje opleveren. De moeder die achter de bank springt, vluchtend voor haar twee brullende dochters, met de baby als vliegende non achter haar aan met nog net de tepel in zijn mond.

Misschien als ik heel stil blijf zitten dat ze mij niet opmerken. Maar het is natuurlijk al te laat.

10 minuten daarvoor:
Ik zie het aankomen. Ze zijn lief aan het spelen. In de tent, met knuffels, poppen, bakjes en dekentjes. Er wordt verzorgd en vertroeteld. Tot ze allebei dezelfde knuffel willen. Ze grijpen ernaar. Eén grijpt mis. De ander valt aan voor een tweede poging. Het wordt steeds wat minder lief. Ik probeer vanaf mijn positie met woorden een verschil te maken, maar ik word compleet genegeerd.

Dan niet. Zoek het uit!

In mijn hoofd tel ik af:

10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3 ….

En ja hoor! Dan begint het. Brullend en duwend komen ze bij mij aan. Beiden willen ze als eerst hun beklag doen. Ze schreeuwen door elkaar, vallen elkaar in de rede, zeggen dat de ander ongelijk heeft en ik zeg niks. Kijk alleen maar naar ze. Ik was erbij hoor dames. Ze krijgen door dat ik slechts de rol van toeschouwer inneem en niet die van scheids. Het geschreeuw wordt minder, de zinnen korter en ze vallen stil. Met enige verbazing kijken ze mij aan.

‘Is het gezellig!?’ vraag ik.

Nog meer verbazing. Eva haar mond valt open, Saar haar ogen worden groter. ‘Nee! Het is niet gezellig!’ zegt Eva. En voor ze weer aan hun beklag kunnen beginnen zeg ik:

‘Dan zou ik maar weer verder spelen, nu gezellig, zonder ruzie.’

Tot mijn verbazing kijken ze naar mij, dan naar elkaar, draaien zich om en lopen richting de tent.

100, 99, 98, 97, 96, 95, 94, 93, 92 ……….