Toen onze jongste geboren werd, zagen we het meteen. Zo anders dan haar zus. Groter, dat was niet zo moeilijk. Veel meer haar, donkerder ook en lekker gevuld. Ook qua karakter blijkt al snel dat ze niet op elkaar lijken. Wij vinden het grappig om te zien en juist leuk twee verschillende exemplaren.

Wanneer ik met de meiden op pad ben, krijg ik dan ook vaak te horen dat ze zo verschillend zijn. Een enkeling probeert het te verklaren door het verschil jongen meisje aan te dragen. Als ik zeg: ‘Het zijn twee meisjes!’, dan verslikken ze zich en verontschuldigen zij zich bij het weglopen.

Mij kan het niet schelen. Ik vind ze prachtig, onze meiden.

Eén moment staat mij nog goed bij. Bij de bloemist in het oosten. Saar is nog maar een paar maandjes. De bloemist knoopt een praatje aan. Over de kinderen natuurlijk. Halverwege spiekt zij in de kinderwagen. Ze staakt haar praatje, kijkt mij wat verward aan, wijst naar Saar en floept eruit: ‘Van een andere vader zeker!?’

‘Ssst’, zeg ik , terwijl ik om mij heen kijk. Ik ga zachter praten en zeg tegen de bloemist: ‘Van de buurman, maar dat is een geheimpje, niet verder vertellen!’

Het levert vast een prachtige blik van de bloemist op, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik lach om de vraag en antwoord, dat het niet het geval is. Voor zover ik weet. En als moeder weet je dat vrij zeker!

Ze mogen dan totaal verschillend zijn, maar ze hebben ook iets hetzelfde. Ze hebben namelijk dezelfde moeder en vader! Daar is geen melkboer of buurman aan te pas gekomen!