Vliegen met kinderen. Zonder is makkelijker dan met. Feit. Maar als je ze eenmaal hebt, neem je ze mee. Voor mijzelf vind ik het niet zo spannend, maar voor onze medepassagiers wel. Zij zitten tenslotte ook opgescheept met mijn kinderen. Kinderen die voor het eerst vliegen. Eén van drie en één van anderhalf. Geen schoothondjeskindjes en hutjemutje op elkaar voor 4 uur.
Thuis bedenk ik hoe wij het iedereen zo aangenaam mogelijk kunnen maken. Ik overweeg om de tablet mee te nemen. Maar besluit het niet te doen. Reden!? Saar! Zij houdt de tablet het liefst zelf vast, kwijlt hem dan liefdevol onder en bij in haar ogen één verkeerde handeling is het huis te klein, dus het vliegtuig zeker. Ik kies voor het alternatief. Boekjes, harde kaft, kan tegen een stootje en wat kwijl.
Ongeveer een week voor vertrek weten we de vliegtijden. Overdag, positief. Eind van de middag, gedeeltelijk positief. Bye bye middagslaap. Want slapen terwijl er van alles om je heen te zien is, is geen optie. Ik maak mij er niet te druk om, kan er tenslotte niks aan veranderen.
De dag van vertrek is aangebroken. We starten rustig op, pakken de laatste spullen in en ik kook een warme maaltijd, zodat we in het vliegtuig brood eten als avondeten. De plannen zijn goed, maar de uitwerking wat minder. Het avondeten wordt geweigerd. Niet door één, maar door allebei. Na wat proberen, chanteren en tranen worden er alsnog broodjes gesmeerd en gegeten!
En dan kunnen we gaan. Alles loopt op rolletjes. Parkeren, bagage afgeven, gate zoeken, boarden, tot onze plaatsen vinden. Top! Maar dan…
Moeten ze blijven zitten. Saar is moe. Kwart over vier, niet geslapen, veel te zien en dan moet je op schoot zitten. In een gordel. De eerste kreten ontsnappen uit haar mond. Een blik van: ‘O jee, daar komt het’, wisselen haar vader en ik over het hoofd van haar zus. We hebben het nog niet gedacht of ze gooit haar hoofd in haar nek, haar kont omhoog en er biggelen tranen over haar wangen. 3, 4 seconden, dan houdt het op. Haar, en onze, aandacht wordt getrokken naar wiebelende vingers tussen de stoelen door. Saar recht haar rug, gaat zitten en buigt naar voren. Nieuwsgierig naar de vingers tussen de stoel. Er verschijnt een glimlach en de vermoeidheid lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen.
De rest van de vlucht spelen de vingers kiekeboe, ze pakken Saar haar handje om door het gangpad te lopen en ze bladeren in de boekjes, die ze samen lezen. De vingers van Simone. Een meisje van een jaar of 10 die onmisbaar is voor een vlekkeloze vlucht. Ze zou standaard bij de crew moeten horen!
“Dit is uw cabin crew: de piloot, onze copiloot, onze steward/stewardess en onze eigen Simone! Simone is er speciaal voor de kinderen. Werkt beter dan een tablet/ipad. Succes verzekerd. We wensen u een fijne vlucht!”
Het vliegen is ons goed bevallen, niet alleen dankzij Simone. De meiden hebben het heel goed gedaan en zich prima vermaakt.
Zie je op de volgende vlucht!
Laat een reactie achter