Was jij er ook bij!?
– Ja. Die halve selfie, dat ben ik, de fotograaf. En ik was er bij!

Alleen zie je dat bijna nooit terug. Als ik er zelf niet op let, sta ik namelijk op geen één foto. Gezellig naar de dierentuin? Ik maak de foto’s. Gezellig aan de wandel? Ik maak foto’s. Voor het eerst leren fietsen? Als ik niet mee ren, maak ik de foto’s. Iets leuks op school? Je raadt het al, ik maak de foto’s.

Als ik zelf op de foto wil staan, moet ik het van de selfies hebben. Gelukkig zijn ze in tegenwoordig. Desondanks voel ik mij er enigszins ongemakkelijk bij als ik met uitgestrekte arm breeduit lach naar mijn eigen telefoon of camera terwijl ik ook het kind in kwestie probeer te laten lachen. Buiten dat feit mislukken mijn selfies 11 van de 10 keer. Meest voorkomende is dat er niet gelachen wordt op de foto, of de helft staat er niet op, de foto is wazig en verder zijn er nog de dichte ogen, onderkin en rimpels (door het breeduit lachen).

En elke keer vragen of ik ook eens op een foto mag, vind ook wat suffig overkomen. Zeker met publiek. Dan vraag ik mijn vriend, subtiel, of hij mij op de foto wil zetten met de kinderen en dan reageert hij met een luid:

Wat wil je dat ik doe? Een fotootje maken, even, van dit, leuk, als je wil. Ik wil wel een foto maken hoor! Even lachen!! Kom jóngens mama wil ook even op de foto! Zucht… laat maar, moment voorbij. Het is al niet meer nodig.

Dus wanneer je in ons fotoboek bladert, kan je je keer op keer afvragen of ik er ook bij was. Tot je ineens op een halve selfie stuit. Die halve selfie, dat ben ik, de fotograaf. En ik was er bij!