Iedereen is thuis. De kinderen spelen individueel, mijn vriend zit aan tafel en ik sta in de keuken. Dan horen we een luide bonk, gevolgd door gehuil. Eva. Dan weten we: dat ging hard.

Mijn vriend is als eerste bij haar en bekijkt de schade. Een flinke buil op haar voorhoofd. Waar ze dacht dat het kussen lag, lag het er toch niet en bleken de plavuizen dichterbij dan gedacht. Dat geeft een klap en een buil. Ik kijk even mee naar de schade en constateer dat ze dit prima samen kunnen oplossen met een knuffel  en een zalfje.

Mijn vriend is voorzichtiger, hoor ik als ik in de keuken sta.

Hij: ‘Weet je nog hoe je heet?’
Zij: ‘Eva.’
Hij: ‘Hoe heet je zusje?’
Zij: ‘Saar.’

Hij: ‘Wie is je zorgverzekering?’
Zij: ‘Mama.’

Ik lach in de keuken, om zijn vragen, om haar laatste antwoord. Ik geniet. Hij gaat nog even door.

Tijdens het koelen vraagt hij aan Eva:

‘Kan je tot 900 tellen?’

Ze kijkt hem verbaasd aan en als ze mij horen lachen in de keuken, beginnen ook zij te lachen.

Ze is 2,5 jaar oud! Natuurlijk weet ze het antwoord niet op die vraag. Maar wat maakt het uit. Hij leidt haar af en ze heeft geen hersenschudding.

Wat houd ik van deze man!