Hij neemt.
Om maar met de deur in huis te vallen. Het is de waarheid, mooier kan ik het niet maken. Ik geef, wij geven en hij neemt. Behalve bij het “verwekken”, daarvan weten we allemaal dat het andersom is. Terug naar het verhaal.
Eerder heb ik al eens verteld over “mijn hapjes” die ik graag overal van wil. Maar ook dat ik mijn eten met liefde met anderen deel. Eva en Saar weten niet beter. Is er iets lekker? Hop, in één lijn naar mama. Even lief aankijken, de juiste vraag stellen, mond open en…. altijd prijs!
Bij papa is dat wel anders. Als de kinderen al door hebben dat hij wat lekkers heeft, voordat hij het naar binnen heeft geschrokt, dan komen ze van een koude kermis thuis. Lief aankijken, juiste vraag stellen, mond open en… de hap verdwijnt zo in zijn eigen mond. Hap slik weg!
Zo ook vanavond. Er staat een bak tomaatjes op tafel. Hij eet en eet en eet. Tot er welgeteld één tomaatje over is. Eva ziet het als eerst.
‘Papa! Heb jij alle tomaatjes opgegeten? Nou! Zo heeft niemand een tomaatje!’
Oeps. Hij lacht.
Eva heeft een goed idee, maar dat mag ik niet aan papa vertellen. Ze klimt van haar stoel, loopt naar mij toe, brengt haar hoofd naar mijn oor en fluistert:
‘Als wij de volgende keer in de winkel zijn, kopen we een bak tomaatjes alléén voor de meiden!’
Hihi DEAL.
Heel herkenbaar!
Die van mij zal de eerste zijn om grif toe te geven dat ‘ie behoorlijk verwend wordt. Maar als er iets op tafel staat, dan is dat om van te eten en als iemand er dan niet op tijd bij is, heeft ‘ie pech gehad. In de gaten houden of iedereen aan zijn trekken komt, is echt teveel moeite. Dat is, volgens mij, over het algemeen dan ook een vrouwenkwestie … 😉
Grappig dat Eva dit principe nu al in de gaten heeft! 🙂
Wat leuk dat het voor jou herkenbaar is! Het verschil is hier goed zichtbaar. Zal het een mannending zijn? Wellicht wordt die vraag beantwoord als Gijs wat ouder is 😉