In ons geval is het vooral: Zij is twee en ik zeg nee. Het is een dotje hoor en als ze eens boeft, moet ik mij inhouden niet te gaan glimlachen. Dus zeg ik braaf nee, zoals het hoort. En bij herhaling haal ik haar weg waar ze niet bij mag of ik pak iets af wat ze niet vast mag houden. Eva doet vervolgens ook braaf hoe het hoort, want ze zet haar boze gezicht op en zegt met kracht: ‘Eja boos!’ Helemaal volgens het boekje. Niks aan de hand voor zover. Alleen van de week ging er iets mis.

Met een goede vriendin en haar zoontje aan de telefoon, hoort Eva dat hij stout doet en op de trap moet. En vanaf dat moment hoefde ik maar met mijn ogen te knipperen en was ik Eva weer kwijt. Na wat zoeken hoorde ik vanuit de gang: ‘Eja tap zitten.’ Blij dat ik haar gevonden had, zei ik tegen haar dat ze helemaal niet op de trap hoefde te zitten. ‘Wel!’, zei ze. ‘Nee joh, je doet toch niet stout. Kom maar gezellig in de kamer.’ ‘Eja, tap zittennn!’ ‘Nee, hoor!’, zei ik. Zij ‘welll’, ik ‘neehee’. Uiteindelijk heb ik eerst de deur naar de gang gebarricadeerd met haar kinderstoel, wat maar even werkte. Ze wurmde zo dat ieniemini lijf tussen de stoel en de deur, schoof de stoel aan de kant en daar zat ze weer, op de trap. Met een grijns van oor tot oor. Triomfantelijker kon bijna niet. Ha, maar ik ben niet voor één gat te vangen. De dubbele wagen voor de deur en op de rem. Ai ai dat gaf toch een reactie. Dikke tranen, vanwege het feit dat ze niet op de trap mocht zitten. Daar zat ik met een huilende Eva, omdat ik nee zei tegen het ‘op de tap zitten’.

Wij moeten de fase, ik ben twee en ik zeg nee, duidelijk nog oefenen. Ik zal wat minder nee zeggen en Eva de ruimte geven het juist wat vaker te kunnen zeggen. Ik wed dat ook wij dit over een tijdje heel goed kunnen! Overigens zal ze dan ongetwijfeld ook wel eens op de ’tap’ mogen zitten. Wedden dat ze dan niet wil.

Maar tot die tijd: ‘Zij is twee en ik zeg NEE!’