Ik kijk naar rechts, op van mijn boek en daar komen ze aan. Een mooie man met naast hem een klein, blond meisje. Haar lange haren wapperen in de wind. Ze lopen hand in hand. Haar motoriek is nog schattig, als van een klein meisje.

Wat ze natuurlijk ook nog is.

Met een klein hupje in haar stap. Ze ziet mij nog niet, dus ik kan haar ongestoord bekijken.

En dat doe ik met en vol liefde!

Ze kletst, zoals ze de hele dag door kan doen. Af en toe kijkt ze naar hem op, om met een lach weer voor haar te kijken en haar weg te vervolgen.

Een warm gevoel borrelt in mij op, alsof er een kacheltje aan gaat. Mijn mondhoeken gaan omhoog en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

Het kleine, blonde meisje dat al kletsend aan komt fladderen, is mijn dochter.

Ik weet het en toch lijk ik het soms niet te beseffen.

Zij, zo puur, zo lief en wijs, zij is mijn kind. Ons kind, natuurlijk! Nu al bijna 3 jaar. Soms zeg ik het hardop in mijn hoofd, voor anderen niet hoorbaar, om mij er extra bewust van te zijn.

Het blijft een wonderlijk gevoel ❤

Een wonderlijk gevoel dat bij haar zusje net zo sterk is!

Als ze samen spelen, of nog zoeter, als ze elkaar een knuffel geven, geeft het kacheltje nog meer kracht. Dan verwarmt het mijn hart tot een hoogtepunt van geluk!

Haar stem doorbreekt mijn gedachten als ze met een grote glimlach roept:

‘Mama, daar ben ik weer!’